Een oude Catalaan, die al heel lang bevriend is met de familie, Eli liet ons in de jaren '80 de mooiste plek van Frankrijk zien, zijn geboortestad, en wij waren meteen gefascineerd. Het oude kasteel in het centrum, de nabijheid van de levendige kustplaatsen, de rust, de natuur met zijn prachtige wandelpaden de bergen in, de kleine middeleeuwse stadjes rondom, die geschiedenis ademen en vandaag de dag kunstenaars aantrekken zoals toen, te midden van een streek die gekenmerkt wordt door wijnbouw met zonuren zoals aan de Côte d'Azur, maar die toch origineel is en geworteld in de Catalaanse tradities. Wij hadden al veel van Frankrijk gezien, maar hier was de plaats die het allemaal had. Wij kinderen wilden natuurlijk een groot zwembad, dus nam Eli ons hoog boven het dorp mee naar het Domaine des Albères. Daar delen de "Mas Catalanes", zoals de Catalaanse zomerhuisjes die op de boshelling liggen genoemd worden, een groot zwembad, een tennisbaan en een tafeltenniszaal. Een kleine mas met een droomuitzicht over de laagvlakte van Perpignan naar de Mont Canigou, de plaatselijke berg van de Catalanen, stond te koop en het was liefde op het eerste gezicht.
Tientallen jaren lang brachten wij er onze vakanties door met vrienden, kinderen en kleinkinderen. Het kleine vakantiehuis, dat tegenwoordig de naam "Maison Eli" draagt, met zijn twee appartementen "Belle Vue" en "Petit Charme", waar u uw vakantie samen maar toch onafhankelijk kon doorbrengen, paste gewoon bij alle situaties in het leven. In het begin kwamen de grootouders mee. Later, toen onze opgroeiende kinderen naar zelfstandigheid streefden, brachten zij hun vriendjes mee naar hun eigen rijk, terwijl wij op het balkon boven met een glas wijn genoten van het kleurenspel van de zon die over de bergen onderging. De vrienden kwamen terug, huurden het huisje toen wij het zelf niet nodig hadden en het gerucht deed de ronde dat de Bückers een droomhuisje in Zuid-Frankrijk hadden en zo was het huisje op een gegeven moment volgeboekt. Het heen en weer geloop tussen Duitsland en Frankrijk werd mijn moeder op een gegeven moment te veel. Zij verkocht haar huis in Duitsland en verhuisde naar Laroque. Niet naar het vakantiehuis, dat niet geschikt was voor de leeftijd, omdat het op een steile helling lag, maar naar een huis aan de voet van de berg. Het is erg mooi, maar tot op de dag van vandaag gaat ze soms naar boven naar het vakantiehuis voor koffie, want je hebt natuurlijk niet het fantastische uitzicht in het dal.
Toen gebeurde er iets wat wij niet verwacht hadden: Wij werden opnieuw verliefd. Nog verder de berg op, verder van het zwembad en de tennisbaan, maar direct aan de wandelpaden, lag Villa-Josephine. Vanaf het terras kijkt u, net als bij Maison Eli, over de laagvlakte naar de grotendeels besneeuwde Mont Canigou en de Corbiere, en aan de rechterkant de diepblauwe Middellandse Zee. Deze Mas hoort ook bij het Domaine des Alberes, dus we kunnen gebruik maken van het zwembad en de tennisbaan, maar er zitten wel heel wat hoogtemeters tussen. Wel, wat u lief is, moet u vasthouden! Wij aarzelden geen dag. Villa-Josephine heette trouwens niet altijd zo. Evenals Maison Eli draagt het de naam van een oude Catalaanse vrouw die in Duilhac sous Peyrepertuse woonde. Josephine was zoiets als mijn 3e grootmoeder. Eigenlijk de grootmoeder van mijn uitwisselingspartner, nam zij mij op als haar eigen kleindochter en, samen met mijn gastouders Janine en de eerder genoemde Eli, legde zij mij in de watten met alles wat het platteland te bieden had. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik het terras opliep en het uitzicht zag. U kon de met sneeuw bedekte Canigou links zien en de zee rechts en de bergen achter de vlakte en alle plaatsen in tussen.... Ons oude vakantiehuis had ook een prachtig uitzicht, maar hier zaten we veel hoger en het terras was enorm.... Op een heldere dag kunt u er helemaal naar toe kijken en de Carthaagse kastelen van de Corbières zien liggen, en ik moest meteen aan hen denken.
Sindsdien hebben wij ons hier thuis gemaakt en komen wij hier met onze volwassen kinderen of vrienden. Wij hebben niet altijd beide appartementen nodig, dus gaan wij terug naar de verhuur van één ervan. De andere blijft ongehuurd, zodat wij hier op korte termijn kunnen komen wanneer wij maar willen. In Villa Josephine zult u ons dus ofwel zelf hier ontmoeten, ofwel het huis voor uzelf hebben. In elk geval hebt u de tuin voor uzelf, want hij grenst aan uw appartement, dat een aparte ingang heeft. Wij zijn altijd blij nieuwe mensen te ontmoeten en hen te verwelkomen in onze twee vakantiehuizen, maar wij zouden graag terugkerende huurders hebben die evenveel van deze streek houden als wij en het huis als hun eigen huis behandelen. In ons oude huisje hebben wij veel huurders gehad die in de loop van tientallen jaren regelmatig terugkwamen, dus natuurlijk zijn wij blij dat wij hen onderdak kunnen bieden.
Mijn moeder woont nog steeds permanent een eindje verderop van het Domaine in Laroque, dus u hebt altijd een persoonlijk contact ter plaatse voor noodgevallen. Net als wij trouwens, spreekt zij Engels en Frans naast haar moedertaal Duits en verstaat zij ook wat Spaans. Wij zullen het dus zeker goed met elkaar kunnen vinden.
